Gregory De Cauwer

Greg,

Hiermee proberen we onder woorden te brengen, wat niet te verwoorden valt. Daarom willen we hier iets doen wat jij ook al deed: de dingen zeggen zoals ze zijn. En een aantal herinneringen delen die we voor altijd zullen koesteren.

Hoe je elke week je papfles dronk, in de armen van je zus, terwijl haar haar werd gedroogd.

Hoe je zo koppig de trap niet zelf opwou, dat je beneden in slaap viel, en toch naar boven gedragen werd. Jij won.

Op een dag kreeg je van Marraine en Parrain een nieuwe fiets. We mochten hem pas in de namiddag afhalen, en jij zou zolang niks vertellen tegen mama en papa. De voordeur was nog niet op of je riep: “Mama, papa, ik krijg een nieuwe fiets, maar ik mag het niet zeggen.”

Met diezelfde fiets wou je na een ruzie aan zee ook naar huis, in Vilvoorde, fietsen. Toen je na 2 minuten terugkeerde, dacht iedereen dat je opgegeven had. Jij liep gewoon de garage in, en zei simpelweg dat je je fietshandschoenen vergeten was en wou weer je fietsje opkruipen.

Toen je geopereerd moest worden, deed het de eerste keer erna pijn om te plassen. ’s Avonds thuis wou je niet meer plassen omdat “Aiaiai, dat gaat pijn doen.” Vader naar de apotheek van wacht op zoek naar verdovende zalf. De zalf was nog niet deftig aangebracht toen er eindelijk de verlossende straal kwam.

De eerste keer dat Jans grootmoeder hem na school kwam ophalen, viel het haar meteen op "dat er een mooi meisje" in zijn klas zat. "Oma, dat is Gregory en dat is een jongen", zei hij. Het had enkele dagen nodig eer ze daarvan overtuigd was. Tot op heden lacht ze wanneer hij haar dat verhaal vertelt.

Op Nas haar communie werd gegeten in een restaurant met een tuin met een vijver met een brugje over. Ondanks waarschuwingen van de eigenaars, stuikte je natuurlijk in de vijver. De rest van het feest liep je rond op 1 schoen en 1 blote voet.

Jan was als enige klasgenoot uitgenodigd op jouw communie. Hij had nog nooit een hostie van dichtbij gezien en toen de pastoor over 'het lichaam van Christus' begon, was hij helemaal de draad kwijt. Maar jij hebt hem het licht getoond. Het kwam hierop neer: "Dat is gewoon een snoepje dat je laat smelten in je mond en dan opeet maar je mag er niet op knabbelen" Dank je wel, Gregory, voor deze uiterst wetenschappelijke toelichting.

Voor je verjaardag zijn jij en je vrienden ooit naar Technopolis geweest. Ergens moest je een plastic balletje boven een waterstraal houden. Indien je dit correct deed, bleef het balletje op de fontein als het ware "surfen". Je was razend enthousiast...toen je echter 5 minuten vruchteloos probeerde het balletje op de stroming te leggen, gaf je het na een zware strijd met de zwaartekracht op. Maar ook hier was een wetenschappelijke verklaring voor. "Het gaat niet meer omdat het teveel werd gebruikt vandaag"

Een droevig moment: je sprak steeds over het feit dat je piloot wou worden. Je speelde het op de speelplaats en hebt er zelfs een (op dat moment althans) interessant spreekbeurt rond gemaakt. Jij dacht op een bepaald moment dat mensen die een bril droegen nooit geen piloot mochten worden. Je was er helemaal niet wel van.

Wanneer je samen met ons (Yona, Nils en Nick), verloren in Parijs, urenlang ronddwaalde, we na een lange vermoeiende trip eindelijk aan het hotel waren en zei: “Let’s play a song.” We namen onze instrumenten, vertrokken opnieuw en sleurden alles tot helemaal bovenaan de trappen van Montmartre. Na ons welverdiende optreden dat zelfs maar 5 minuten duurde, waarna we weggejaagd werden, zeiden we gezamenlijk: “It was worth it.”

De eerste ontmoeting met Laura, toen je haar jouw handschoenen had geleend omdat het buiten ijskoud was. De handschoenen hadden geen vingers, dus zo verwarmend waren ze niet, maar het was het gebaar dat telde. Even later kwam Lauras moeder haar oppikken met de auto en Laura wou persé nog een indruk op je achterlaten dus zei ze snel dag en maakte ze aanstalten om weg te gaan. Toen jij dan vroeg of je je handschoenen terugkreeg riep ze terug "nee, want dan ben ik zeker dat je ooit nog eens terugzie" en ze liet je met je mond vol tanden achter. Met deze versiertruc hebben jullie later nog heel veel gelachen.

Het jeugdhuis. Eén van de eerste keren dat je met Nas naar daar kwam. Plotseling kom je naar mij en zeg je: “Zeg, het schijnt dat jij van comics houdt?” Onze gezamelijke liefde voor de nobele kunst van de Amerikaanse strip heeft vele avonden gevuld, vele lachsalvo’s gelanceerd en in vele voor ieder ander onbegrijpelijke discussies besproken,… Batman rules, jij won.

Al die keren dan we ’s middags Crazy Monkey deden op het skatepark, het filmen, het falen, het succes en de bloopers.

De keer dat je samen met Abi met een gekke bek moest voorlezen in de les Nederlands, bij meneer Blondeel.

Laura had eens voetpijn. Jij reed ‘ avonds naar daar met een verrassing. Ze moest gewoon in de auto stappen. Jij bent dan met haar helemaal naar de zee gereden zodat ze daar kon pootjebaden. Samen hebben jullie op het strand gezeten met een kleine picknick, een dekentje, kaarsjes en champagne die jij had meegenomen. Dat was allemaal perfect en romantisch, tot ze naar het toilet moest. Op het strand kon dat natuurlijk niet, en dan zijn jullie naar een café ofzo beginnen zoeken dat nog open was. Jullie vonden niks omdat het al heel laat was, jullie waren pas om 23u aangekomen aan zee. Dan zag ze dat er toch nog iets open was en zijn jullie daar binnen gegaan. Het bleek een verjaardagsfeestje te zijn van senioren. Jullie zijn daar dan binnen gegaan en hebben een drankje besteld uit beleefdheid, omdat ze daar het toilet mocht gebruiken, en uiteindelijk hebben jullie je nog rot geamuseerd en gedanst op dat feestje, tussen een bende gepensioneerden.

Jouw liefde voor je favoriete festival, Graspop, kende geen grenzen. Je kon iedereen motiveren om van de kleinste dingen te genieten. Je sliep er amper, ging naar elk optreden dat je ook maar in de verste verte interesseerde. Heel de dag lang je fles Ice Tea Green in de zon laten liggen koken, en ’s avonds zeggen “Hmmm, lekker en fris.”     Iedereen keek je met verbazing aan, waarop je gewoon antwoordde: “Maar dat is toch!”

We kunnen nog lang verdergaan met deze anekdotes, maar Gregory zou zeggen “Get on with it.” We hadden graag nog veel meer herinneringen erbij gehad. Tot onze grootste spijt heb je ons veel te vroeg verlaten; om zotte dingen te doen was je nooit te oud, maar je was zeker nog niet oud genoeg om te gaan.

We gaan je vreselijk missen Greg, en we hopen allemaal dat je rust en vrede hebt gevonden.